Ik was bang dat ik alles vergeten was. Maar ik schrijf om me te herinneren, niet uit angst om te vergeten.

Het schrijven is als een wandeling. Een wandeling door het landschap van mijn herinnering. Ik kan dingen herkennen, maar ook dingen opnieuw zien, of zelfs voor het eerst zien. Door te wandelen ervaar ik de rijkdom van mijn herinnering.

"Reiziger, er is geen pad, het pad ontstaat al lopende"