Bijzondere gordijnen
Voor het eerst sinds haar ziekenhuisopname is Herma weer in een winkel. Gordijnen kopen voor hun nieuwe huis. Een intensieve ervaring, vooral ook omdat de gordijnstof een wel heel bijzondere naam heeft.
De eerste keer weer naar een winkel. De V&D in Enschede, samen met vriend Johan. Het stukje lopen vanaf de parkeerplaats, steunend op Johans arm, is me al bijna te veel. Bij de gordijnafdeling zet hij me zorgzaam op een stoel. Zwetend van de inspanning zit ik daar terwijl Johan op en neer draaft met lapjes stof die mogelijk geschikt zijn als gordijn in ons nieuwe huis. Het is niet druk in de winkel maar toch schijnt het me toe alsof er massa's mensen op de been zijn. Overal beweging en geroezemoes van mensen. Nauwelijks verstaanbare klanken weerklinken uit de intercom en gezoem van TL-balken. Felle kleuren van producten die staan uitgestald; kussentjes, dekbedovertrekken en grand-foulards. Het duizelt me als ik er naar kijk. 'Wat een drukte'. Ik ben blij dat ik op een stoel zit. Nog maar kort geleden kon ik niet eens zítten of ik viel al flauw, en kijk nou eens, zomaar op een stoel in de V&D! Ik ga met sprongen vooruit. Ik dring bij Johan aan op rustige dessins en
gedekte tinten en desgevraagd komt hij met stoffen in de tinten beige en crème-kleurig. De keuze is vlot gemaakt. Johan kijkt op het kaartje om te zien wat het kost. Automatisch volgen mijn ogen de zijne en ik lees het etiket. 'Joanne' staat erop. Ik geef een onderdrukte kreet en pak Johan beet. 'Nee, dat kan niet, Johan, léés dan'. Het staat er echt. Uit een rek met tientallen stoffen kiezen wij zonder het te weten gordijnen uit die de naam Joanne dragen. De rillingen lopen over mijn rug. Ik heb het warm en koud tegelijk met nog meer transpiratie tot gevolg. Het is maar goed dat ik zit want anders was ik alsnog onderuit gegaan. Ook Johan is verbijsterd. Hij gaat op zijn hurken naast me zitten en we houden elkaar stevig vast. De tranen lopen over mijn wangen. Hoe is dit mogelijk? Ik voel een mengeling van verdriet en verbazing, moet ook lachen om dit bijzondere toeval. 'Dit gelooft niemand', fluister ik tegen Johan. Hij houdt het label voor mijn neus: 'Hoezo, dit is toch het bewijs? Dit is vast een teken. Ze let heus op je hoor!'
Afrekenen doen we bij de dichtstbijzijnde kassa. Zittend op een stoel ga voor het eerst sinds maanden weer pinnen. Tot mijn onaangename verrassing raak ik helemaal de kluts kwijt. Hoe ging het ook alweer? Hoe moet dat pasje door het apparaat? Wat is mijn pincode? Welke toetsen moet ik indrukken om de aankoop te bevestigen? Ik weet het niet meer en voel me erg opgelaten. 'Ik ben erg ziek geweest en ik ben nu voor het eerst weer in een winkel', leg ik uit aan de man achter de kassa. Hij reageert begripvol en neemt de tijd om me het uit te leggen. Dankbaar volg ik zijn instructies op en uiteindelijk verlaten we met de Joanne-gordijnen in Johans rugzak schuifelend de winkel.
Ik voel een mengeling van verdriet en verbazing, moet ook lachen om dit bijzondere toeval. 'Dit gelooft niemand', fluister ik tegen Johan. Hij houdt het label voor mijn neus: 'Hoezo, dit is toch het bewijs? Dit is vast een teken. Ze let heus op je hoor!'
Kingdoms