Luisteren naar je oergevoel

Herma belicht het verschil tussen een rationele benadering van zwangerschap en het 'plannen' ervan en de meer intuïtieve benadering die rekening houdt met het onverwachte en het niet-planbare.

'Stel, je bent een vrouw met ambitie. Je hebt een verantwoordelijke baan, wilt als het even kan hogerop klimmen in het bedrijf, brengt je dagen door met vergaderen en af en toe eens overwerken, en, wat vooral belangrijk is, je doet dit alles met veel plezier. Maar je wilt ook kinderen. Kan dat? Wanneer is het juiste moment?'

Dit citaat komt uit een artikel in de NRC van 28 september 2005, waarin de combinatie vrouw, carrière en kind centraal staat. Afgezien van het feit dat de rol van de toekomstige vader naar mijn idee sterk onderbelicht bleef, was er nog iets waardoor mijn nekharen overeind gingen staan.

Werk en kind vereisen meer dan planning alleen. Het geheel ademt een sfeer uit van: 'Als je alles maar goed plant en organiseert, dan is alles te combineren.' Als kop boven het artikel staat zelfs: 'Vrouwen die de top willen bereiken, moeten het kinderen krijgen goed plannen.' Ja, ja, denk ik, inwendig briesend, als het zo makkelijk ging, dan zat ik nu ergens in een flitsende baan als trainer/communicatieadviseur, met een drietal kinderen in de opvang en een thuis actief meewerkende echtgenoot. Want wat als de natuur nu eens een lelijke spaak in het wiel steekt? Als alles wat vanzelfsprekend leek, plotseling op zijn kop staat?

Soms loopt het anders
Wat was de praktijk, in mijn geval? Een meer dan fulltime baan als trainer, bij aanvang van mijn eerste zwangerschap. Toen, plotseling, stoppen met werken op doktersadvies, wekenlang absolute rust houden, gevolgd door een spoedopname in het ziekenhuis vanwege het HELLP-syndroom.

Een te vroeg geboren dochtertje, dat overlijdt. Haar begrafenis, waar ik niet bij kon zijn omdat ik te ziek was en op de IC lag. Mijn baas was er ook niet, die kon het emotioneel niet aan. Collega's waren er wel overigens.

Onvermogen van de werkgever
Achteraf was de absentie van mijn directeur een voorteken van zijn opstelling nadien. Nu weet ik dat het geen onwil was, maar onvermogen. Onvermogen om met zoiets ingrijpends in een mensenleven om te gaan. Feit blijft dat mij duidelijk te verstaan werd gegeven dat ik bijvoorbeeld beter niet bij het kerstdiner aanwezig kon zijn. Te confronterend voor de zwangere collega's, luidde het argument. Perplex was ik, vol ongeloof. Ik had mijn lease-auto al in moeten leveren, 'omdat ik die toch niet gebruikte nu'. Logisch, dacht ik. Net zo logisch als ik het vond dat ik zelf de initiatieven nam tot contact met mijn werkgever. Niet afwachten, maar zelf weer dingen ondernemen en kijken of je weer op arbeidstherapeutische basis aan de slag kunt. Een proactieve houding dus, dat was altijd al mijn visitekaartje geweest.

Ontbinding van arbeidsovereenkomst
Over de wens om weer zwanger te worden was ik open en eerlijk. Dom, achteraf, want mijn werkgever leek vooral te denken in termen van risicogevallen. Van een gewaardeerde medewerker werd ik iemand die arbeidsongeschikt kon raken en opnieuw tijden uit de running kon zijn. Liever niet dus. Het werd me onmogelijk gemaakt om weer serieus aan het werk te gaan. Mijn werkgever dreigde zelfs in beroep te gaan tegen de beslissing van het (toen nog) GAK om mij weer arbeidsgeschikt te verklaren. Het ontaardde in juridisch getouwtrek waarbij uiteindelijk maar één oplossing overbleef: een ontbinding van de arbeidsovereenkomst. Mijn werkgever was zijn risicofactor kwijt, precies wat hij wilde. Voor mij een zure appel om doorheen te bijten, na alles wat er al was gebeurd.

Niet opgeven en door als freelancer
Vol goede moed ging ik als freelancer aan de slag, en met succes. De trots van mijn eerste zelf binnengehaalde opdracht vergeet ik niet snel. Nog groter geluk diende zich aan toen ik, na nog eens twee miskramen, zwanger werd en het ditmaal goed leek te gaan. Tot 36 weken, toen was er toch weer opeens die vervloekte HELLP. Maar ach, met zo'n geweldige gezonde zoon als beloning, deed dat er minder toe. Ik heb daarna nog één keer het lot getart en ben weer zwanger geworden, met wederom HELLP, maar ook een gezonde tweede zoon als resultaat.

Werk verschoof wegens alle drukte met de kinderen verder naar de achtergrond. In alle eerlijkheid, ik had het, denk ik, ook amper kunnen combineren, een baan, herstel van steeds een zware HELLP en de zorg voor de kinderen. Ik prijs me gelukkig met een actieve echtgenoot die volop meehelpt en zorgt. Hij zou niets anders willen trouwens. De diverse werkzaamheden voor de HELLP-Stichting nemen ook aardig wat tijd in beslag en doen minstens zoveel beroep op mijn professionele vaardigheden als een 'echte' baan.

Desalniettemin knaagt het soms wel. Immers, werk kan heel leuk zijn, je blikveld verruimen en het levert nog eens wat op ook, naast natuurlijk een inkomen. Een sociale status en een duidelijke positie als werkende moeder in plaats van zogenaamd saaie thuismuts. Ik haat het, die etiketjes die al snel op je geplakt worden. En toch, het gebeurt, ik weet het zeker. Vaak zie ik iemand denken: 'Goh, toch een leuk actief mens, en dat terwijl ze hele dagen thuis zit'. Of zit ik nu te veel in te vullen? Wellicht, maar bij deze daag ik u als lezer uit om uw vooroordelen eens onder de loep te nemen.

Vooral luisteren naar je oergevoel
'Niet te snel toegeven aan je oergevoel', staat er in vette letters boven het gewraakte NRC-artikel. Hou je in en plan bewust! Tja, als ik ergens blij om ben, dan is het dat ik naar mijn inwendige stem heb geluisterd die mij aanmoedigde om juist wél dat oergevoel te volgen. Anders had ik deze twee prachtzonen nooit gehad!

Wat ik uit de hele affaire met mijn werkgever heb geleerd, is dat ook daarin ik beter naar mijn gevoel had moeten luisteren. Intuïtief wist ik al snel dat mijn baas niet goed met de ontstane situatie om kon gaan en mij het liefst uit de weg had. Mijn reactie was om erover in contact te gaan en steeds mijn best te doen om te laten zien dat ik heus wel weer kon functioneren in mijn werk. Te krampachtig wellicht en in ieder geval tevergeefs. Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel weg te nemen, zo citeerde mijn vader Einstein altijd. Hij heeft meer dan gelijk gekregen.

Deze column verscheen eerder in Inzicht, een uitgave van de Stichting HELLP-syndroom.

Werk verschoof wegens alle drukte met de kinderen verder naar de achtergrond. In alle eerlijkheid, ik had het, denk ik, ook amper kunnen combineren, een baan, herstel van steeds een zware HELLP en de zorg voor de kinderen.

Website door Creative Kingdoms