De eerste keer de gang op is een openbaring. Bij de verpleegstersbalie sta ik trots uit te hijgen, zwaar leunend op de fysiotherapeute. De tweede keer kijk ik beter om me heen en herken het zitje waar Hein en ik tijdens de opname moesten wachten voordat er een kamer vrij was. De wc waar ik toen, dubbelgevouwen van de pijn, in een potje moest plassen. Was dat allemaal hier, vlakbij mijn kamer? Ik had werkelijk geen idee, dacht dat het een compleet andere verdieping was. Fanatiek oefen ik met de fysiotherapeute van het ziekenhuis. Ze is pas tevreden als mijn hartslag na de klim beneden de 130 slagen per minuut is. Dat red ik alleen als ik na zes treden een paar minuten uit hijg. Ze knijpt een oogje dicht als ze hoort dat ik bij een vriendin ga bivakkeren waar mijn bed op de eerste verdieping staat en niet op de tweede, zoals in ons eigen huis in Utrecht.