Naar huis
Na bijna zes weken ziekenhuis mag Herma eindelijk naar huis. Een duizelingwekkende ervaring.
Na bijna zes weken ziekenhuis mag ik dan toch naar huis. Nou ja, huis? Ik ga meer op tournee. Logeren op verschillende adressen waar voor me gezorgd wordt, want zelfstandig kan ik me nog niet redden. Bovendien heeft Hein zijn handen vol aan de aanstaande verhuizing naar Amersfoort. Het afscheid van de verpleging en artsen, voor zover aanwezig, is warm. Betekenisvolle kneepjes in mijn arm,
een hand op mijn schouder, een zwaai, een advies het rustig aan te doen en dan rijdt mijn rolstoel de lift in, op weg naar beneden. In de centrale hal moet ik even op Hein wachten die de auto haalt. Geroezemoes van mensen die komen en gaan, de normale drukte, niets bijzonders, maar het zien alleen al van deze bedrijvigheid kost me energie. Vlak naast me is een moeder aan het redderen met twee baby's in maxicosi's. Twee!
Het ritje naar Amersfoort doet me duizelen. Zoveel auto's, zoveel kleuren, zoveel indrukken. Ik sluit mijn ogen. Het is teveel wat er aan indrukken op me af komt. Ik verlang naar rust, naar mijn bed, naar slapen zonder dromen. Wakker worden en dat het dan allemaal niet gebeurd is, dat wens ik.
Betekenisvolle kneepjes in mijn arm, een hand op mijn schouder, een zwaai, een advies het rustig aan te doen en dan rijdt mijn rolstoel de lift in, op weg naar beneden.
Kingdoms