Contouren van een rozig wolkje
Een kraamvisite roept de vergelijking op met de zwangerschap van Herma's oudste zoon. De vijfde zwangerschap is een feit en kent een goede start.
Gisteren was ik op kraamvisite bij mijn achterbuurvrouw. Ze is twee weken geleden bevallen van een zoon van maar liefst 55 centimeter en ruim acht pond. Een flinke boy dus! Kirrend staan we boven zijn wiegje; wat een dotje!
Later, in de tuin, aan de koffie met beschuit met blauwe muisjes, verbaas ik me erover hoe fit ze is. De telefoon gaat, hup ze springt op en trekt een sprintje naar binnen. Even later komt ze weer naar buiten met zoonlief en legt hem aan de borst. Hij drinkt tevreden en valt daarna al vlot weer in slaap. Buiten, in het zonnetje, dut hij in zijn moeders armen. Dit is de roze wolk ten top! Ik geniet van de aanblik en neem nog een slokje koffie.
Toch blijf ik me verbazen hoeveel energie deze jonge moeder uitstraalt en dat zeg ik haar ook. 'Ja, ik voel me gelukkig ook prima', zegt ze. Onwillekeurig vergelijk ik deze situatie met de geboorte van Berend, ruim een jaar geleden. Toen lag ik met HELLP in het ziekenhuis en moest Berend op de medium care verblijven. Ik hartstikke ziek, hij gelukkig gezond en krap zes pond. Hij kwam af en toe bij mij op bezoek omdat ik te ziek was om naar hem vervoerd te worden. Niet bepaald een idyllische situatie, zo'n ziekenhuissetting. Roze wolk? Nou nee.
Maar toch, maar toch. Het ligt eraan hoe je het bekijkt. Wat is het perspectief van waaruit je een situatie beleeft? In ons geval: eerdere zwangerschappen waren misgelopen. Ons dochtertje Joanne was na een eerdere, veel ernstiger HELLP, overleden. Een rampscenario dus, dat voor ons werkelijkheid was geworden. En dan, in 2002, wat bijna niemand meer had durven hopen, toch nog een gezonde zoon! Oké, weliswaar na weer HELLP, maar toch pas veel later in de zwangerschap én zonder de gevreesde groeiachterstand. Dus toch een roze wolk ervaring? Het klinkt gek, maar dat was het wel, op een bepaalde manier. Nogmaals, niet te vergelijken met de situatie van mijn achterbuurvrouw, maar gezien onze voorgeschiedenis een droomscenario. Een zoon, gezond en wel. Het was meer dan we durfden te hopen.
En dan nu, opnieuw in verwachting. Vanochtend naar het ziekenhuis voor een eerste echo. De echoscopiste vraagt de hoeveelste zwangerschap het betreft. Ik durf het bijna niet te zeggen: 'De vijfde'. Gelukkig zien we een kloppend hartje. Mijn hart maakt een sprongetje. De eerste stap is gezet! Wie weet wordt het wel een zwangerschap zonder HELLP. Zou zo maar kunnen, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Een keizersnede wordt het in ieder geval wel, dat staat al vast. Ondanks alle spanning en onzekerheid over de afloop feliciteren we elkaar voorzichtig. De contouren van een rozig wolkje tekenen zich af.
Deze column verscheen eerder in Inzicht, een uitgave van de Stichting HELLP-syndroom.
Toch blijf ik me verbazen hoeveel energie deze jonge moeder uitstraalt en dat zeg ik haar ook. 'Ja, ik voel me gelukkig ook prima', zegt ze. Onwillekeurig vergelijk ik deze situatie met de geboorte van Berend, ruim een jaar geleden.
Kingdoms