De eerste keer weer naar een winkel. De V&D in Enschede, samen met vriend Johan. Het stukje lopen vanaf de parkeerplaats, steunend op Johans arm, is me al bijna te veel. Bij de gordijnafdeling zet hij me zorgzaam op een stoel.

Op bezoek bij de keuringsarts. Ik, trillend als een rietje, samen met een vriendin die mee is ter ondersteuning en 'voor het kopje koffie achteraf'. De opgetrokken wenkbrauw van de vrouwelijke arts als ze ziet dat ik niet alleen ben. 'Het is niet de bedoeling dat hier hordes mensen meekomen'. Ik zwijg en knik bedremmeld, doe een halfslachtige poging om uit te leggen dat ik het prettig vind dat iemand met me mee is.

Soms, wanneer ik me eenzaam voel en ellendig, roep ik Joanne en zing opnieuw het slaapliedje dat ik voor haar zong op haar begrafenis. "Klein, klein meisje mijn." Op zoek naar de kracht en de liefde waarmee ik haar toen naar haar grafje heb gebracht. Ik kan me die kracht haast niet meer voorstellen. Dat ik daar stond, temidden van al die lieve verdrietige mensen en hen kon troosten.

Begin september. In ons buurtje wordt een feestelijke dag georganiseerd met activiteiten voor jong en oud. Al maandenlang informeert het buurtkrantje ons over het programma en we hebben zelfs onze inbreng geleverd door onze vriend Johan te vragen een kindervoorstelling te geven voor de kleintjes. Er is een wedstrijd taartenbakken, een open podium met ruimte voor kolderieke acts, volleybalwedstrijden tussen de bewoners van de diverse straten en een gezamenlijke maaltijd. Met het oog op een vlotte integratie in de buurt besluiten we overal aan mee te doen. Ik bak een cake, maak soep en salade voor een weeshuis en Hein geeft zich op voor het volleybalteam van onze straat. Ook bij de andere activiteiten zijn we van de partij.

Hoe verdriet voelt? Vannacht kreeg ik een beeld voor ogen van een betonmolen, waarin een gigantisch stuk beton zat gedraaid. Temidden van een massief brok lag ik. Of liever, ik wás het stuk beton. Log, zwaar, bonkig. Vol scherpe hoeken en randen waar je je pijnlijk aan kunt bezeren als je er langs schuurt. Dat was het verdriet toen.

Gisteren was ik op kraamvisite bij mijn achterbuurvrouw. Ze is twee weken geleden bevallen van een zoon van maar liefst 55 centimeter en ruim acht pond. Een flinke boy dus! Kirrend staan we boven zijn wiegje; wat een dotje!